Odszkodowanie dla żołnierzy wyklętych i ich rodzin
Żołnierze wyklęci, żołnierze niezłomni, polskie powojenne podziemie niepodległościowe i antykomunistyczne był to antykomunistyczny i niepodległościowy ruch partyzancki, stawiający opór sowietyzacji Polski i podporządkowaniu jej ZSRR, toczący walkę ze służbami bezpieczeństwa ZSRR i podporządkowanymi im służbami w Polsce.
Nasza kancelaria specjalizuje się w dochodzeniu odszkodowań i zadośćuczynień dla żołnierzy wyklętych i ich rodzin od Państwa polskiego.
Nasza kancelaria adwokacka mieści się we Wrocławiu, ale obsługujemy klientów z całej Polski, na każdym etapie sprawy, począwszy od kompletowania dokumentów, uzyskiwania odpowiednich dokumentów służących postępowaniu, aż do przeprowadzenia kompleksowo zastępstwa prawnego w procesie.
Wstępna analiza spraw o odszkodowanie dla żołnierzy wyklętych i ich rodzin jest oczywiście bezpłatna. Masz pytania skontaktuj się z nami: tel.: +48 726 670 454 lub +48 71 707 27 27 a także email: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
Czy należy Ci się odszkodowanie za represje komunistyczne - sprawdź TU.
Czy żołnierzom wyklętym i ich rodzinom należy się odszkodowanie?
Krzywdy i represje jakie dotknęły żołnierzy wyklętych i ich rodziny, którzy poświęcili swoje zdrowie, kariery, życie rodzinne angażując się w działalność niepodległościową skierowaną przeciwko władzom komunistycznym i sowietyzacji Polski w większości przypadków nie doczekały się godziwego zadośćuczynienia, zatem oczywiście że należy się odpowiednie odszkodowanie i zadośćuczynienie jak nie dla żołnierzy wyklętych to dla ich rodzin
Uprawnienia dotyczące odszkodowań za represje obejmują okres począwszy od 01.01.1944r. do 1989 r..
Odszkodowanie dla żołnierzy wyklętych i ich rodzin - czy się należy?
O odszkodowanie dla żołnierzy wyklętych czyli osób represjonowanych mogą ubiegać się wszystkie osoby, które w czasach komunizmu w Polsce były niesłusznie skazane bądź internowane przez reżim komunistyczny. Zadośćuczynienie od Skarbu Państwa należy się osobom represjonowanym w tym żołnierzom wyklętym, a w przypadku ich śmierci, uprawnienie to przechodzi na małżonka, dzieci lub rodziców. W związku z tym krzywdy wyrządzone w okresie komunizmu nie znikają wraz ze śmiercią osoby represjonowanej.
Kilka faktów na temat organizacji niepodległościowych w okresie powojennym.
Liczbę członków wszystkich organizacji i grup konspiracyjnych szacuje się na 120–180 tysięcy osób. W ostatnich dniach II wojny światowej na terenie Polski działało 80 tysięcy partyzantów antykomunistycznych. Ostatni członek ruchu oporu – Józef Franczak ps. „Lalek” z oddziału kpt. Zdzisława Brońskiego „Uskoka” – zginął w obławie w Majdanie Kozic Górnych pod Piaskami (woj. lubelskie) osiemnaście lat po wojnie – 21 października 1963 roku. W praktyce jednak większość organizacji zbrojnych upadła na skutek braku reakcji USA i Wielkiej Brytanii, gwarantów postanowień konferencji jałtańskiej, na sfałszowanie przez PPR wyborów do Sejmu Ustawodawczego w styczniu 1947 i w konsekwencji ostateczne uznanie w ten sposób przez mocarstwa anglosaskie narzuconej przez ZSRR władzy w Polsce. Po masowych ujawnieniach (76 774 osoby) w trakcie powyborczej amnestii, w związku z załamaniem się oczekiwań na interwencję mocarstw, antykomunistyczne, niepodległościowe podziemie zbrojne liczyło po 1947 nie więcej niż dwa tysiące osób
Żołnierze wyklęci - Żołnierze 5 Wileńskiej Brygady AK. (https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBo%C5%82nierze_wykl%C4%99ci)
Organizacje niepodległościowe działające na terenie Polski
- Armia Krajowa
- Armia Krajowa Obywatelska
- Armia Polska w Kraju
- Delegatura Sił Zbrojnych na Kraj
- Konspiracyjne Wojsko Polskie
- Narodowe Siły Zbrojne
- Narodowe Zjednoczenie Wojskowe
- NIE
- Ruch Oporu Armii Krajowej
- Wielkopolska Samodzielna Grupa Ochotnicza Warta
- Wolność i Niezawisłość
- Wolność i Sprawiedliwość
Represje NKWD i bezpieki
Sierpień 1944 – żołnierze Armii Czerwonej w zajętym niemieckim obozie koncentracyjnym na Majdanku, działał tam już obóz NKWD na Majdanku, wykorzystujący infrastrukturę niemiecką
W Rzeszowskiem w 1944 roku wśród bagien Kraskowa Włodawskiego NKWD zorganizowało obozy koncentracyjne dla oficerów Armii Krajowej i działaczy polskich z okresu okupacji niemieckiej. Pod Siedlcami w miejscowości Kruślin NKWD zorganizowało obóz koncentracyjny dla aresztowanych działaczy polskich, których umieszczono w dołach o głębokości 8 m i powierzchni 2 na 2 m, gdzie woda sięgała do kolan.
Ocenia się, że między listopadem 1944 roku a majem 1945 roku do obozów pracy na Syberii trafiło przynajmniej 50 tysięcy Polaków, a przynajmniej dwukrotnie więcej znalazło się w obozach utworzonych w Polsce.
W Lubartowie pod Lublinem jest obóz dla oficerów AK oraz oficerów armii Żymierskiego, którym udowodniono przynależność do AK, lub inne „przestępstwa” polityczne. W obozie jest około sześć tysięcy oficerów. Obóz jest kierowany i dozorowany przez NKWD. Warunki higieniczne, odżywianie i traktowanie fatalne. Co kilka dni wywozi się większą partię więźniów w niewiadomym kierunku.
Raport płk Jana Zientarskiego do gen. Leopolda Okulickiego z 21 lutego 1945 roku,
Berlingowcy i NKWD stosują niesłychany terror do ludności polskiej. Grabieże, mordy, gwałty. Dnia 7.3. spalono wieś Guty, pow. Ostrów Mazowiecki. Ludność wymordowano. Dzieci i kobiety żywcem rzucano w ogień.
Raport Komendanta Okręgu Białystok do Naczelnego Wodza w Londynie, 2 maja 1945 roku,
Rząd lubelski i NKWD walczą bezwzględnie z każdym, kto nie współpracuje. Terror wzmaga się, przepełnione więzienia. Liczne obozy koncentracyjne. Największe: Rembertów, Sikawa koło Łodzi i Mysłowice.
Raport płk Jana Rzepeckiego do Centrali, 3 maja 1945 roku,
Dnia 28.V, do obozu w Rembertowie przywieziono ok. 100 więźniów politycznych z Białegostoku. Obecnie w obozie umiera z głodu 13–15 osób dziennie. Ciała chowa się w lesie, na mogiłach sadzi się drzewa, by nie było śladu.
Depesza do Centrali komendanta Obwodu Mińsk Mazowiecki kpt. Walentego Sudy, nadana 1 lipca 1945 roku
NKWD i bezpieka walczyła z konspiracją niepodległościową podstępnymi metodami. Już w 1945 roku po aresztowaniu Jana Mazurkiewicza ps. „Radosław” utworzono tzw. Centralną Komisję Likwidacyjną AK. „Radosław” zwrócił się do byłych żołnierzy Armii Krajowej z apelem o ujawnienie się i skorzystanie z amnestii. Była ona jednak podwójnym oszustwem – nie dość że obiecywała „łaskę”, mimo iż żołnierze AK nie popełnili przestępstw przeciwko narodowi, to jeszcze ubecy mieli tajną instrukcję, by ujawniających się AK-owców po ich ewidencji „internować i odosobnić”. W 1945 roku ujawniło się ok. 50 tys. żołnierzy podziemia. Taktykę tę powtórzono również w amnestii z 1947 roku, ujawniło się wtedy 76 774 osób. Zebrana w toku przesłuchań wiedza posłużyła do późniejszych represji wobec ujawnionych i dotarcia do osób nadal prowadzących walkę.
Wiarołomne obietnice, groźby i tortury bezpieki okazały się główną bronią w walce z dowództwem antykomunistycznego podziemia. I Zarząd WiN pojmano, gdy szef Departamentu Śledczego MBP Józef Różański obiecał aresztowanej kurierce Emilii Malessie, że nikomu nic się nie stanie. Kurierka natychmiast podjęła próby interwencji, domagając się dotrzymania umowy i uwolnienia ujawnionych przez nią żołnierzy podziemia, ale nie przyniosło to żadnego skutku. W 1949 roku w akcie protestu i rozpaczy popełniła samobójstwo. Aresztowany prezes I Zarządu WiN Jan Rzepecki, mimo iż krytykował Jana Mazurkiewicza, zawierzywszy gwarancjom śledczych MBP o nierepresjonowaniu ujawnił wszystkich swoich współpracowników i nawoływał do ujawnienia się pozostałych członków WiN-u.
Również szef IV Zarządu WiN podpułkownik Łukasz Ciepliński został zmuszony torturami i obietnicami do zdekonspirowania współpracowników. Po likwidacji IV zarządu UB utworzyło w ramach operacji Cezary fikcyjny V Zarząd WiN, którego głównym celem była dezinformacja wywiadów zachodnich.
W sumie zdaniem prof. Jana Żaryna ponad 20 tysięcy żołnierzy zginęło bądź zostało zamordowanych skrytobójczo lub w więzieniach NKWD i UB, część wywieziono na Wschód, wielu skazano na kary pozbawienia wolności. W końcu lat 40. i na początku 50. ponad 250 tys. ludzi więziono i przetrzymywano w obozach pracy.
Informację pobrano z Wikipedii.