Odszkodowanie dla Represjonowanych Wrocław

Odszkodowanie dla Represjonowanych - Wrocław - Wyrok sądu

Nasza kancelaria adwokacka specjalizuje się w prowadzeniu spraw sądowych dotyczących dochodzenia odszkodowania i zadośćuczynienia dla osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu państwa polskiego. Przedstawiamy jedno z postanowień Sądu Okręgowego we Wrocławiu w prowadzonej przez nas sprawie.

 Odszkodowanie dla Represjonowanych - Adwokat Wrocław

 

Prowadzimy sprawy na terenie całej Polski. Jeżeli masz pytania z chęcią na nie odpowiemy, kontakt bezpośredni do adwokata to: tel. +48 726 670 455 lub email: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Zgodnie z ustawą o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu państwa polskiego (Dz.U. 2015.1583 t.j.) uprawnionymi do odszkodowania oraz zadośćuczynienia są w szczególności:

  1. osoby, wobec których stwierdzono nieważność orzeczenia, o którym mowa w art. 1,
  2. internowani w związku z wprowadzeniem 13 grudnia 1981 roku stanu wojennego,
  3. osoby, które w okresie od 1 listopada 1982 roku do 28 lutego 1983 roku pełniły czynną służbę wojskową, do której odbycia zostały powołane za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego,
  4. mieszkające obecnie bądź w chwili śmierci w Polsce, represjonowane przez radzieckie organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości lub organy pozasądowe, działające na obecnym terytorium Polski w okresie od 1 lipca 1944 roku do 31 grudnia 1956 roku, za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego,
  5. dziecko matki pozbawionej wolności, wobec której stwierdzono nieważność orzeczenia, które przebywało wraz z matką w więzieniu lub innym miejscu odosobnienia lub którego matka w okresie ciąży przebywała w więzieniu lub innym miejscu odosobnienia.

 


 

Poniżej przedstawiam uzasadnienie wyroku, jaki uzyskaliśmy dla naszego klienta syna osoby represjonowanej.

 

Odszkodowanie dla osób represjonowanych - w tym wypadku odszkodowanie zostało przyznane synowi osoby represjonowanej w czasach stalinizmu.

 

Wyrok sądu odszkodowania za poniesioną szkodę i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę dla syna osoby represjonowanej za działalność na rzecz niepodległego bytu państwa.

 

Przedmiot sprawy:

Związane z ustawą z dn. 23 lutego 1991 r. o uznanie za nieważne orzeczeń wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego - O odszkodowanie i zadośćuczynienie - W tym w zw. z art. 8 ust. 1

Strony Postępowania:

Prokuratoria Generalna Rzeczypospolitej Polskiej, IPN Wrocław, Prokuratura Okręgowa we Wrocławiu, JW. Syn SW – reprezentowany przez pełnomocnika Adwokat Ewa Wąsowicz,

Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu
z dnia 11 maja 2020r. - Uzasadnienie

Sygnatura akt: III Ko 165/20

1. Wnioskodawca

JW – syn SW, pismem z dnia 6 kwietnia 2020r. (data wpływu) wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa odszkodowania za poniesioną szkodę i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wynikłe z wykonania wobec SW wyroku byłego Wojskowego Sądu Rejonowego we Wrocławiu z dnia 15 września 1951r. sygn. akt Sr 436/51, pełnomocnik: adwokat Ewa Wąsowicz

2. ZWIĘZŁE PRZEDSTAWIENIE ZGŁOSZONEGO ŻĄDANIA

Odszkodowanie (kwota główna): 207 943 zł

Zadośćuczynienie (kwota główna): 1 000 000 zł

3. Ustalenie faktów

SW urodził się ____ 1931 roku w Kamesznicy. W maju 1949 roku rozpoczął pracę w charakterze pracownika rolnego w spółdzielni produkcyjnej w Wilczkowie. W styczniu 1950 roku został skierowany na kurs traktorzysty w Lubiążu Śląskim. Po ukończeniu kursu podjął pracę w Powiatowym Ośrodku Maszynowym w Środzie Śląskiej na stanowisku traktorzysty.

      Od maja 1951 roku był członkiem organizacji działającej na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, której celem była walka przeciwko ówczesnemu ustrojowi Polski Ludowej. Realizował zadania w ramach akcji zaplanowanych przez tę organizację.

W dniu 11 lipca 1951 roku SW, JZ, TR, JD, JŚ i WŻ zostali zatrzymani przez funkcjonariuszy WUBP we Wrocławiu w związku z zabójstwem przewodniczącego Gminnej Rady Narodowej w Bukówku, BM.

Postanowieniem Wojskowego Prokuratora Rejonowego we Wrocławiu z dnia 12 lipca 1951 roku zostali tymczasowo aresztowani i osadzeni w Więzieniu przy WUBP we Wrocławiu.

     SW zarzucono przynależność do nielegalnej organizacji, której celem było doprowadzenie przemocą do zmiany ustroju państwa, współudział w zabójstwie BM z powodu jego przynależności do PZPR, czynienie przygotowań do dokonania gwałtownego zamachu na żołnierzy rosyjskich przebywających w okolicach Wilczkowa oraz udział w rozboju dokonanym na szkodę BM.

    Śledztwo zakończono w dniu 14 sierpnia 1951 roku. 

     Wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego we Wrocławiu z dnia 15 września 1951 roku w sprawie Sr 436/51 SW został uznany za winnego, tego że:

  • od stycznia do 10 lipca 1951 roku w Wilczkowie, powiat Środa Śląska, brał udział w związku, mającym na celu obalenie przemocą ustroju Państwa Polskiego poprzez dokonywanie zamachów gwałtownych na działaczy partyjnych i społecznych funkcjonariuszy M.O. i U.B. po uprzednim nagromadzeniu broni palnej i środków materialnych drogą rabunków, oraz pozbawienia życia członków Zarządu Spółdzielni Produkcyjnej i działaczy partyjnych w Wilczkowie oraz w ramach tego związku przystąpił do działania skierowanego bezpośrednio do urzeczywistnienia tego celu, czym usiłował przemocą zmienić ustrój Państwa Polskiego

tj. o przestępstwo z art. 82 §2 KKWP

  • dnia 21 czerwca 1951 roku na drodze między Kwietną, a Dębicą pow. Środa Śląska wraz z oskarżonymi JZ i TR, dokonał gwałtownego zamachu na MB z powodu jego przynależności do PZPR oraz pełnienia funkcji przewodniczącego Gminnej Rady Narodowej przez to, że wręczył oskarżonemu Z bagnet otrzymany do oskarżonego R i przytrzymywał lewą ręką Marszałka w chwili gdy oskarżony Z przebijał klatkę piersiową w okolicy serca z czego wynikła śmierć oraz zabrał w celu przywłaszczenia teczkę, zegarek i dokumenty

tj. o przestępstwo z art. 1 §2 i 3 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku

Na podstawie art. 86 §2 KKWP SW za czyn 1. wymierzono karę 15 lat pozbawienia wolności. Na podstawie art. 46 §1 lit. b w zw. z art. 49 §2 KK WP orzeczono utratę praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na okres 5 lat. Na podstawie art. 48 §1 KKWP orzeczono przepadek całego mienia na rzecz skarbu Państwa.

Na podstawie art. 1 §3 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku SW za czyn 2. wymierzono karę dożywotniego pozbawienia wolności. Na podstawie art. 49 §2 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku w zw. z art. 49 §2 KKWP orzeczono utratę praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na okres 5 lat. Na podstawie art. 49§1 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku orzeczono przepadek całego mienia na rzecz skarbu Państwa.

Na podstawie art. 32 §2 i art. 33 §1 i 3 KKWP SW wymierzono karę łączną dożywotniego więzienia z utratą praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na okres 5 lat oraz przepadkiem całego mienia na rzecz Skarbu Państwa.

Postanowieniem z dnia 13 czerwca 1956 roku Sąd Wojewódzki we Wrocławiu postanowieniem w sprawie o sygn. akt Sr 436/51 uchylił karę łączną dożywotniego więzienia i na podstawie ustawy amnestyjnej z dnia 27 kwietnia 1956 roku złagodził kary jednostkowe wymierzając za czyn 1. karę10 lat więzienia i za czyn 2. karę12 lat więzienia SW wymierzono karę łączną 12 lat więzienia z utratą praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na okres 2 lat i 6 miesięcy.

SW był skazany za udział w związku mający na celu obalenie przemocą ustroju państwa Polskiego oraz  zabójstwo działacza PZPR, dlatego też karę więzienia odbywał m.in.  w zakładzie karnym Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego we Wronkach, gdzie osadzano więźniów politycznych. Warunki odbywania kary w tym zakładzie karnym były ciężkie. Wobec więźniów tam osadzonych stosowano kary fizyczne.

Wobec współoskarżonego WŻ i TR funkcjonariusze również stosowali niedozwolone metody takie jak m.in. przetrzymywanie w ciasnej celi z wodą lejącą się na głowę osadzonego, wbijanie ostrych przedmiotów pod paznokcie.

Postanowieniem z dnia 10 października 1958 roku Sąd Wojewódzki w Opolu zastosował wobec SW warunkowe przedterminowe zwolnienie z odbywania kary z dniem 11 listopada 1958 roku ustalając okres próby do dnia 11 lipca 1963 roku.

 Postanowieniem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 21 sierpnia 2019 roku na podstawie art. 1 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego stwierdził nieważność w zakresie 1. Czynu wyroku byłego Wojskowego Sądu Rejonowego we Wrocławiu z dnia 15 września 1951r. sygn. akt Sr 436/51 dotyczącego skazania na kare 15 lat więzienia.

SW w skutek ciężkich warunków odbywania kary pozbawienia wolności, po wyjściu z więzienia miał problemy z funkcjonowaniem w normalnej rzeczywistości. Był nerwowy i zamknięty w sobie. Mówił do siebie. Miewał stany depresyjne. Przeszedł trzy zawały mięśnia sercowego. Zmarł w wieku 45 lat w dniu 3 lipca 1978 roku.

Uprawnienie wskazane w art. 8 ust 1 Ustawy 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu państwa polskiego (Dz. U. Nr 191, poz. 1372 z późn. zm.) przechodzi na małżonka, dzieci i rodziców.

     SW był żonaty i miał dwójkę dzieci. Jego żona MW zmarła w dniu 23 grudnia 1999 roku. Córka MW zmarła w dniu 29 kwietnia 1960 roku. Obecnie uprawnionym do złożenia wniosku o odszkodowanie za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłą z wykonania wobec SW wyroku byłego Wojskowego Sadu Rejonowego we Wrocławiu z dnia 15 września 1951 r. sygn. akt SR 436/51 jest jego syn JW ur. w dniu 20 marca 1961 roku.

4. Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wyrok wojskowego Sądu Rejonowego we Wrocławiu z dnia  15 września 1951 roku sygn. akt Sr 436/51

Postanowienie Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu z dnia 13 czerwca 1956 roku sygn. akt Sr 436/51

Postanowienie Sądu Wojewódzkiego w Opolu z dnia 10 października 1958 roku sygn. akt IV Kow 3380/58

Postanowienie Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 21 sierpnia 2019 roku sygn. akt III Ko 165/20

Dokonując ustaleń w sprawie Sąd oparł się na dokumentach zgromadzonych w sprawie, tj. aktach IPN, wyrokach i postanowieniach Sądu, oraz zeznaniach świadka JW

W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy w postaci dokumentów jest spójny, nie zawiera sprzeczności i wzajemnie się uzupełnia. Stąd nie dostrzegając okoliczności, które podważałyby wiarygodność zgromadzonych dokumentów w sprawie Sąd ocenił je, jako wiarygodne. Sąd ocenił także, jako wiarygodne zeznania wnioskodawcy JW w których świadek opisuje sposób funkcjonowania SW po wyjściu z więzienia.

         W świetle tego materiału nie budzi wątpliwości fakt skazania SW i odbywania przez niego kary więzienia oraz stwierdzenia nieważności wyroku byłego Wojskowego Sądu Rejonowego we Wrocławiu z dnia 15 września 1951r. sygn. akt Sr 436/51.

5. PODSTAWA PRAWNA

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu państwa polskiego (Dz.U. 2015.1583 t.j.) – osobie, wobec której stwierdzono nieważność orzeczenia, albo wydano decyzję o internowaniu w związku z wprowadzeniem w dniu 13 grudnia 1981r. w Polsce stanu wojennego przysługuje od Skarbu Państwa odszkodowanie za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłe z wykonania orzeczenia albo decyzji. W razie śmierci tej osoby uprawnienie to przechodzi na małżonka, dzieci i rodziców. Uprawnionym w niniejszej sprawie do złożenia takiego wniosku był syn SW – JW.

Przepis ten wyraźnie stanowi, że szkoda i krzywda, za którą przysługuje represjonowanemu zadośćuczynienie i odszkodowanie musi "wynikać z  wykonania orzeczenia albo decyzji o internowaniu". Regulacja ta zatem ogranicza możliwość zasądzenia - w tym trybie - odszkodowania za poniesioną szkodę i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wyłącznie do skutków wykonania orzeczenia albodecyzji. W konsekwencji brak jest podstaw do zasądzenia odszkodowania i zadośćuczynienia za inne niewątpliwe przejawy represji, ale bezpośrednio nie związane z wykonywaniem wydanego orzeczenia lub decyzji.

        SW skazano za popełnienie dwóch czynów. Karę łączną więzienia odbywał przez 7 lat i 4 miesiące. Sąd Okręgowy we Wrocławiu postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2019 roku sygn. akt III K 196/19 stwierdził nieważność w zakresie pierwszego czynu Wobec powyższego Sąd orzekając o odszkodowaniu musiał rozważyć za jaki okres czasu odbywania kary przysługuje odszkodowanie.

       Sąd miał na uwadze, że pierwszy czyn, za który SW został skazany wyrokiem byłego Wojskowego Sądu Rejonowego we Wrocławiu z dnia 15 września 1951r. sygn. akt Sr 436/51 dotyczył działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Za czyn ten SW wymierzono karę jednostkową 15 lat więzienia z utratą praw publicznych na okres 5 lat i przepadek mienia. Za drugi czyn – współudział w zabójstwie działacza PZPR – Sąd wymierzył mu karę dożywotniego pozbawienia wolności z utratą praw publicznych na okres 5 lat i przepadek mienia. Sąd  ten orzekł wobec niego karę łączną dożywotniego pozbawienia wolności.

          Następnie postanowieniem z dnia 13 czerwca 1956 roku o sygn. akt Sr 436/51 Sąd Wojewódzki we Wrocławiu uchylił karę łączną dożywotniego więzienia i na podstawie ustawy amnestyjnej z dnia 27 kwietnia 1956 roku i złagodził kary jednostkowe wymierzając za pierwszy czyn karę 10 lat więzienia i za drugi czyn karę 12 lat więzienia. Sąd ten wymierzył mu karę łączną 12 lat więzienia z utratą praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na okres 2 lat i 6 miesięcy.

       Postanowieniem z dnia 10 października 1958 roku Sąd Wojewódzki w Opolu zastosował wobec SW warunkowe przedterminowe zwolnienie z odbywania kary z dniem 11 listopada 1958 roku ustalając okres próby do dnia 11 lipca 1963 roku. Następnie postanowieniem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 21 sierpnia 2019 roku na podstawie art. 1 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego stwierdzono nieważność w zakresie pierwszego czynu wyroku byłego Wojskowego Sądu Rejonowego we Wrocławiu z dnia 15 września 1951r. sygn. akt Sr 436/51.

         Podsumowując powyższe SW został skazany na karę łączną 12 lat więzienia. Za pierwszy czyn wymierzono mu karę 10 lat więzienia. Wyrok w zakresie tego skazania został unieważniony. Za drugi czy wymierzono karę 12 lat więzienia. SW odbywał karę więzienia 7 lat i 4 miesiące (88 miesięcy). Proporcja pomiędzy karą za czyn, który został unieważniony w stosunku do kary za czyn, który nie został unieważniony wynosi 40 do 48 miesięcy. Wobec powyższego w zdaniem Sądu SW należało przyznać odszkodowanie za okres 40 miesięcy.

Postępowanie w sprawie III Ko 196/19 o unieważnienie pierwszego czynu, wykazało, iż SW był represjonowany w związku z jego działaniem na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Wobec powyższego, w ocenie Sądu, SW przysługiwało roszczenie o zadośćuczynienie i odszkodowanie związane z unieważnieniem wyżej wskazanego wyroku w zakresie czynu pierwszego. Nie można bowiem uznać, iż orzeczenie wobec SW kary łącznej pozbawienia wolności uniemożliwia mu dochodzenie roszczenia w zakresie odszkodowania za czyn, który został unieważniony. Wobec powyższego Sąd przyznał SW odszkodowanie w za okres 40 miesięcy więzienia.

          Ustalając wysokość należnego wnioskodawcom odszkodowania Sąd miał, zatem na uwadze wysokość wynagrodzenia, jakie mógłby otrzymywać, gdyby nie został pozbawiony wolności. Mając przy tym na uwadze, że porównanie hipotetycznego stanu majątkowego z realnym jest dokonywane na chwilę orzekania, należy powyższe dane zrelacjonować do warunków ekonomicznych i siły nabywczej pieniądza w czasie wyrokowania, co zapewnia rekompensatę rzeczywistej szkody. SW do dnia 11 lipca 1951 r. tj. do dnia aresztowania pracował jako traktorzysta. Był zatrudniony w Powiatowym Ośrodku Maszynowym w Środzie Śląskiej.

        Sąd za podstawę odszkodowania przyjął, za zasadne zasądzenie odszkodowania w kwocie średniego wynagrodzenia za pracę. Zgodnie z wnioskiem pełnomocnika wnioskodawcy.

Zadośćuczynienie

Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa Sądu Najwyższego, zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny. Winno być stosowane proporcjonalnie do doznanej krzywdy oraz uwzględniać wszystkie zachodzące okoliczności. W szczególności winny być wzięte pod uwagę takie okoliczności, jak nasilenie doznanej krzywdy i trwałe następstwa zdarzenia, przy czym nie może ono stanowić zapłaty symbolicznej, lecz również niewspółmiernej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca 1977r., IV CR 266/77, lex nr 7966).

Orzecznictwo sądów powszechnych i Sądu Najwyższego mające za przedmiot porównanie instytucji zadośćuczynienia na gruncie ustawy lutowej z analogicznym środkiem kompensacji krzywd wywołanych tzw. pomyłkami sądowymi, uregulowanym w rozdziale 58 Kodeksu postępowania karnego przedstawia stanowisko, iż krzywda, która spotkała osoby represjonowane za działalność niepodległościową jest niewątpliwe większa niż np. w wypadku rzeczonych tzw. pomyłek sądowych.

Funkcja kompensacyjna zadośćuczynienia musi być rozumiana przede wszystkim jako ekwiwalent pieniężny, który ma zatrzeć lub złagodzić poczucie krzywdy, związanej ze skutkami, jakie w środowisku pokrzywdzonego spowodował fakt niesłusznego pozbawienia wolności. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 03 kwietnia 1996r., sygn. akt II KRN 174/95 (Prokuratura i Prawo 1996/2/95) praktyczna niemożność precyzyjnego wyliczenia cierpień i krzywd nie wyklucza wprawdzie powszechnie przyjętych zasad zakreślających granice subiektywnego odczucia krzywdy przez wnioskodawcę, tym nie mniej nie może przerodzić się w dowolność ustalania kwot zadośćuczynienia.

W orzecznictwie podkreśla się, że pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art. 445 § 1 k.c. ma charakter niedookreślony. Niemniej jednak w judykaturze wskazuje się kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Ma ono mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być – przy uwzględnieniu krzywdy pokrzywdzonego – utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1985r., II CR 94/85, lex nr 8713, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca 1977r., IV CR 266/77, lex nr 7966).

Kierując się tak wyznaczonymi kryteriami Sąd uznał, że kwota łączna 600 000 zł stanowić będzie odpowiednią rekompensatę dla szkód niematerialnych, których SW doznał w wyniku odbywania kary więzienia orzeczonej wyrokiem byłego Wojskowego Sądu Rejonowego we Wrocławiu z dnia 15 września 1951r. sygn. akt Sr 436/51.

        SW został skazany na karę łączną 12 lat więzienia. Za pierwszy czyn wymierzono mu karę 10 lat więzienia. Wyrok w zakresie tego skazania został unieważniony. Za drugi czy wymierzono karę 12 lat więzienia. SW odbywał karę więzienia 7 lat i 4 miesiące (88 miesięcy). Proporcja pomiędzy karą za czyn, który został unieważniony w stosunku do kary za czyn, który nie został unieważniony wynosi 40 do 48 miesięcy. Wobec powyższego w zdaniem Sądu SW należało przyznać odszkodowanie za okres 40 miesięcy.

       Postępowanie w sprawie III Ko 196/19 o unieważnienie pierwszego czynu, wykazało, iż SW był represjonowany w związku z jego działaniem na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Wobec powyższego, w ocenie Sądu, SW przysługiwało roszczenie o zadośćuczynienie i odszkodowanie związane z unieważnieniem wyżej wskazanego wyroku w zakresie czynu pierwszego. Nie można bowiem uznać, iż orzeczenie wobec SW kary łącznej pozbawienia wolności uniemożliwia mu dochodzenie roszczenia w zakresie zadośćuczynienia za czyn, który został unieważniony. Wobec powyższego Sąd przyznał SW zadośćuczynienie w za okres 40 miesięcy więzienia.

      Odnosząc to do realiów niniejszej sprawy określając „odpowiednią” sumę zadośćuczynienia Sąd miał na względzie charakter krzywdy jakiej doznał SW. Został on osadzony m.in. w więzieniu we Wronkach, gdzie karę więzienia odbywali więźniowie polityczni. Więzienie to było ciężkie. Wobec więźniów stosowano dotkliwe kary fizyczne. Oba czyny, za które skazano SW stanowiły przestępstwa polityczne. Za pierwszy czyn wymierzono SW karę 15 lat więzienia, która została złagodzona przez ustawę amnestyjną do lat 10. Natomiast kara za czyn drugi z dożywotniego więzienia została złagodzona do 12 lat. Mając na uwadze zatem wymiar obu kar jednostkowych należy uznać, że kara za pierwszy z czynów, który był powiązany z działaniem SW na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego jest zaledwie o dwa lata niższa od kary wymierzonej mu za współudział w zabójstwie. Powyższe wskazuje, iż nawet sam udział w nielegalnej organizacji był wówczas surowo karany. Tym samym zdaniem Sądu dolegliwość odbywania orzeczonej kary za pierwszy z czynów, była zdaniem Sądu była dla SW równie wysoka.

Ponadto powszechnie znanym faktem jest to, że warunki więźniów politycznych w więźniach były ciężkie, a funkcjonariusze nadużywali władzy, aprobując sposób polityki państwa brali udział w prześladowaniu więźniów. Również w niniejszej sprawie ma to miejsce. SW zarzucane mu czyny popełnił wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami m.in. WŻ i TR. Wobec nich funkcjonariusze również stosowali niedozwolone metody takie jak m.in. przetrzymywanie w ciasnej celi z wodą lejącą się na głowę osadzonego, wbijanie ostrych przedmiotów pod paznokcie. Wskazać przy tym należy, iż WŻ postawiono jedynie zarzut czynienia przygotowań do zmiany przemocą ustroju Państwa Polskiego m.in w porozumieniu ze SW. Powyższe wskazuje zatem, iż kara więzienia wymierzona za samo uczestnictwo w nielegalnej organizacji była dolegliwa i wiązała się ze stosowaniem niedozwolonych praktyk karania więźniów. Zeznania świadka JW potwierdzają, iż pobyt SW w więzieniu był dla niego ciężki. Relacjonował, że ojciec miał problemy z funkcjonowaniem w codziennym życiu i problemy ze zdrowiem. W ocenie Sądu sam fakt skazania SW za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego była przyczyną osadzenia go w zakładzie karnym Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego we Wronkach, gdzie osadzano więźniów politycznych i tym samym również wobec SW stosowano niedozwolone metody śledcze.

Sąd miał na względzie niewymierny charakter krzywdy, jakiej doznał SW będąc przez 40 miesięcy pozbawionym wolności w czasach komunistycznych. Sąd uwzględnił przy tym stopień niewątpliwych, intensywnych cierpień fizycznych i psychicznych, jakie wynikały z warunków bytowych i socjalnych odbywania kary więzienia przez SW Sąd uwzględnił również nieodwracalność skutków psychicznych i dolegliwości, które w sposób negatywny odbiły się na jego osobie. Pozbawiony w chwili zatrzymania miał zaledwie 20 lat. Po wyjściu z więzienia cierpiał na nadciśnienie tętnicze i choroby serca. Przeszedł trzy zawały. Zmarł na trzeci zawał w wieku 45 lat. Miał problemy z funkcjonowaniem w normalnej rzeczywistości.

Odnosząc powyższe do realiów niniejszej sprawy Sąd przy określeniu „odpowiedniej” sumy zadośćuczynienia uwzględnił główną, obiektywną miarę doznanych w ten sposób cierpień moralnych i fizycznych w okresie pozbawienia wolności, wynikającą z izolacji więziennej, a także długości okresu pozbawienia wolności.

Mając na uwadze powyższe argumenty, ustalona przez Sąd kwota zadośćuczynienia 600 000 złotych jest adekwatna w stosunku do krzywdy doznanej przez SW podczas pobytu w warunkach pozbawienia wolności. Sąd przyjął, że zadośćuczynienie za miesiąc pozbawienia wolności winno wynieść  15 000 zł, a zatem trzykrotność wysokości zadośćuczynienia, jakie z reguły są przyznawane za niesłuszne tymczasowe aresztowanie. Krzywda jakiej doznał SW za represjonowanie za działalność niepodległościową jest bowiem niewątpliwe większa.

 

Masz pytania dotyczące dochodzenia odszkodowań skontaktuj się z nami.

email: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

tel. +48 726 670 454